Λίγες σκέψεις για μία πολύτιμη συνεργασία…

ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ…

Γνώρισα τον Αθανάση Ταμβακίδη ως φωτογράφο. Το εργαστήριό του ήταν πέρασμα για διάφορες «δουλειές» τυπικές και αναγκαίες: φωτογραφίες εγγράφων, ταυτοτήτων, διαβατηρίων…. Ως που μια μέρα, περιμένοντας να με εξυπηρετήσει, άκουσα τον διάλογό του με κάποιους πελάτες… Μέλλοντες σύζυγοι κανόνιζαν λεπτομέρειες τις βιντεοσκόπησης του γάμου. Μου φάνηκε απίθανα σουρεαλιστικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον, συνυπολογίζοντας τις δικές μου αναμνήσεις από το παρελθόν. Η βιντεοσκόπηση ενός γάμου δεν ήταν βέβαια πάντα τόσο της μόδας, τη δεκαετία του 70 σχεδόν αδιανόητη. Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ το ρόλο του ως δημιουργικού επαγγελματία, ενώ παράλληλα ανακαλούσα την παράδοση των παλιών φωτογράφων του δρόμου, αργότερα της συνοικίας ,με τα σκηνικά από χαρτόνι για φόντο. Εκείνο το διάστημα , αρχές του 2000, ολοκλήρωνα την ιδέα ενός έργου γύρω από τις σχέσεις γάμου –νυφικού- αμφίεσης-. Η σύμπτωση του χρόνου γνωριμίας με τον Θανάση ήταν σχεδόν μοιραία. Ζήτησα να κάνουμε κάποιες πρόβες στο στούντιο του φωτογραφείου του.. Οι δικές μου νύφες θα ήσαν τρεις γυναίκες , τριών ηλικιών, ντυμένες με νυφικά, που ενώ συνομιλούν, «αγνοώντας» την απουσία ανδρός, διαιωνίζουν την παράδοση από μάνα σε κόρη, σε εγγονή. Ο Αθανάσης , σε πραγματικό ρόλο φωτογράφου γάμου, περνά μπροστά από τις νύφες, φωτομετρώντας…η κάμερα σταθερή κατέγραφε το χρόνο που κυλά. Εξ’άλλου, η σημασία κάθε φωτογραφίας είναι το πάγωμα του χρόνου, η ανάμνηση, η επιστροφή. Οι Νύφες το γνωρίζουν αυτό, το ίδιο και ο Φωτογράφος τους.

Μιλώντας για σύγχρονη Τέχνη και Νέα Μέσα, έχουμε απόλυτη συνείδηση των άπειρων χρήσεών τους, ενώ και προσωπικά γνωρίζω τα όρια της γλώσσας μου. Η «οικεία», σχεδόν ερασιτεχνική λήψη με απασχολεί πολύ περισσότερο από την τεχνολογία και τις εφαρμογές της. Ο Αθανάσης με βοήθησε να σεβαστώ κάποιους κανόνες, να αξιοποιήσω τη δύναμη της απλής ιδέας, να υλοποιήσω εικόνες που προβάλλουν ως εικαστικές φαντασιώσεις, να επεξεργαστώ λύσεις που απαιτούν συνεργασία και εμπιστοσύνη. Έχει νομίζω, ιδιαίτερη αξία πως και οι δύο, ως τώρα τουλάχιστον, δουλέψαμε σχεδόν σαν «αυτοδίδακτοι» στο χώρο του καλλιτεχνικού βίντεο-έργου. Εκείνος εξέλιξε τα μέσα του και εγώ τα δικά μου. Συμπορευόμαστε ακόμη…

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ